Was het Nationale Hulpverlenersdag donderdag? Nee, maar NPO 2 had twee documentaires achter elkaar over mensen die zich inzetten voor anderen. Help me! (BNNVara) volgt Sietske Martens van het crisisinterventieteam die acute oplossingen zoekt voor mensen in fysiek of geestelijk gevaar.

Tandzorgen (Human) gaat over ‘straattandarts’ Didi Landman die vrijwillig de armen, daklozen of verslaafden van hun kiespijn af helpt.

Door Maaike Bos

Dat die films zijn gemaakt, zegt iets over de uitzondering die deze mensen vormen. Kennelijk is ‘voor elkaar zorgen’ bijzonder geworden.

In Help me! volgt regisseur Hetty Nietsch het crisisinterventieteam Hart van Brabant in Tilburg. Met een camera dicht op haar gezicht reageert Sietske Martens aan de telefoon op een vrouw die ‘zich een mes door de strot wil duwen’.

Of een moeder die bang is voor haar agressieve zoon. Ze luistert, de-escaleert, zoekt opvang. Blaast soms even stoom af bij collega’s. “Zwaar? Nee. In een crisissituatie kan ik hándelen, en weet: ik heb iets gedaan wat ertoe doet.”

Mooi. Alleen jammer dat de vorm van de film zo stoort. De hulpgesprekken zijn van de kant van de bellers opnieuw ingesproken door acteurs. Dat is te horen en voelt niet authentiek. Bovendien volgt de film te veel dossiers, waarvan je te weinig de oplossing hoort. Het geheel wil maar niet aangrijpend worden.

Angst voor de rekening
De korte film Tandzorgen van Marcel Ouddeken volgt in een kwartiertje wel vijf mensen voldoende om te kunnen meeleven. Tandarts Didi Landman groeide op in Zuid-Afrika, en reisde als student naar afgelegen plaatsen om armen met snerpende tandpijn te helpen.

Nederland was rijk, dacht ze, maar ze schrok van hoeveel mensen met rotte tanden en pijn doorlopen. Ze kunnen niet eten, lachen niet van schaamte, durven niet meer te solliciteren of daten. Geen leven, vindt ze.